• პირველი სამამულო წარმოების არტპორტალი
პოეზია

სიცარიელევ, აბა, დააღე პირი და თქვი: ააა! 

×
ავტორის გვერდი ანკა კალანდაძე 00 , 0000 2090

ყველა იდეა ისე გამისხლტა ხელიდან 
როგორც ფილმის ფინალურ სცენაში
თითები უფსკრულში გადაკიდებული საყვარელი ადამიანის 
მერე
არც არაფერი
ვილაპარაკო იმაზე რაც არ დაკარგულა
თუმცა უკვე დიდი ხნის დაკარგულია
ეს არაფერს არ გამოხატავს
საკუთარ თავსაც კი არ გამოხატავს
შეიძლება სიკვდილმა გადათარგმნოს 
იმ ენაზე რომელიც ერთდროულად 
ნაცნობია და დავიწყებული
საკანალიზაციო მილი ჭაობში
სკოლის უკან
რომელზე გადავლაც ვერ გამებედა
შეიძლება სასმელი წყალიც კი გადიოდა მასში
არ დავინტერესებულვარ
მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს
რა მელოდა
ყველას აქვს თეორია რომელსაც იზოგავს
მაგრამ დგება წამი
როცა არაფერი გაინტერესებს
როგორ შევხვდებით ამ წამს
აი, ყველაზე მნიშვნელოვანი 
მომენტი რომელსაც აუცილებლად გავუშვებთ ხელიდან
ათასგვარი ხარახურა ამოგვაქვს წარსულიდან
ამ ღამით
რომელიც შეიძლება მივითვისეთ კიდეც
უკანონოდ
უნდა დაგვიდგეს წინ ის
ვინც იმსახურებს სიკვდილს.
უნდა დაგვიდგეს წინ
ის ვისაც ამის არ მოერიდება
უნდა დაგვიდგეს წინ საკუთარი თავი
ერთადერთი ვინც არასოდეს მიმატოვებს
ჩემი სიკვდილია
უცნობი და აუთვისებელი
როგორც ოცნება
და ვინ ვიქნები იქ
ან ვინ ვიყავი
რა უბადრუკი პეიზაჟია
ჩვენი ბავშვობა
აი, ის რაც დაბობღავს კედლებზე
იმ მწერივით
ქალაქის ყველა მძღნერი რომ აქვს მოვლილი
ეს ძველი სიმღერაა
ძველი ხედვა
წერის სტილი კი ისე დაჩეხილი
თითქოს ბოლო წამს
აფეთქებამდე 
ათასობით ჯარისკაცს 
საშუალება მიეცა 
საყვარელ ადამიანს წერილი დაუტოვოს 
რისი თქმაც უნდა 
და რაც მთავარია რასაც მოასწრებს
ამ გზაში 
როგორც კუბოში ჩასვენებულს
ვის წაიღებენ ამ გზით 
ელექტროგადამცემი ხაზები 
ფრინველებით
ნისლში 
ისევ უძრავად.

ამავე რუბრიკაში
  კვირის პოპულარული