• პირველი სამამულო წარმოების არტპორტალი
კრიტიკა/ესსე

ვლადიმირ ნაბოკოვი კოლეგებს უტევს

×
ავტორის გვერდი demo.ge 00 , 0000 10296

ფოლკნერი რომ ჰემინგუეის ვერ იტანდა, ეს უკვე გადავიტანეთ. ეს გრძნობა რომ ორმხრივი იყო, ესეც არახალია. ტოლსტოი რომ შექსპირს ერჩოდა და, ბაირონს და კიტსს ერთმანეთს იდიოტები რომ ეგონათ, ეგეც გავიარეთ. ნაციონალური „ბატლიც“ გვახსოვს ვაჟა-აკაკის შერკინებიდან დაწყებული, კოლაუ-გალას MMA-ით დამთავრებული. ცოტა ხნის წინ ბურჭულაძემ "გადისა" დეისაძე, მაგრამ...

მაგრამ ვერცერთი ამათგანის მწერლური შური თუ, უბრალოდ, კრიტიკის სურვილი ახლოსაც კი ვერ მივა ნაბოკოვის არამიწიერ, ფაქტობრივად, ღვთაებრივ ბოღმასთან, რომელსაც ის უშურველად უნაწილებდა თითქმის ყველა კოლეგას, რომელიც მის მეხსიერებაში გაიელვებდა.

ეს არის ოდნავ შემცირებული თარგმანი lithub.com-ის პუბლიკაციისა, რომელშიც თავი მოუყარეს ვლადიმირ ნაბოკოვის აზრებს მისივე კოლეგების შესახებ. 

მთარგმნელი: პაატა შამუგია

 

ბალზაკის, დოსტოევსკისა და სტენდალის შესახებ:

"საშუალო დონის მწერლები, როგორებიც არიან: ბალზაკი, დოსტოევსკი, სენტ-ბოვი ან სტენდალი".

ნაბოკოვი, 1966 წელი
 

ბრეხტის, ფოლკნერის, კამიუსა და პაუნდის შესახებ:

„ბევრი აღიარებული ავტორი ჩემთვის, უბრალოდ, არ არსებობს. მათი სახელები დაფლულია ცარიელ სამარეში. მათი წიგნები ფუტუროა, ისინი სრული არარაობები არიან, ჩემს გემოვნებას თუ დავეყრდნობი. ბრეხტი, ფოლკნერი, კამიუ, სხვებიც... აბსოლუტურ არაფერს წარმოადგენენ. და მე უნდა შევებრძოლო ჩემი ტვინის წინააღმდეგ მომართულ შეთქმულებას, როცა ვხედავ, რომ კრიტიკოსები და მათი კოლეგები ხელის ერთი მოსმით "დიდ ლიტერატურად" გვასაღებენ ლედი ჩეტერლეის კოპულაციას და ბატონი პაუნდის პრეტენზიულ ნონსენსს, ამ სრულ სიყალბეს.

ინტერვიუ "პარიზ რევიუსთან", 1967 წელი

 

 

ტ.ს. ელიოტის და (ისევ) ეზრა პაუნდის შესახებ:

 

"20-30 წლისა, ბევრი ჩემი თანატოლის მსგავსად, მეც დამაზიანა არც ისე მაღალი კლასის პოეტის, ელიოტის და ნამდვილად დაბალი დონის, პაუნდის ლექსებმა. მე ესენი წავიკითხე 1945 წელს, სეზონის ბოლოსკენ, და არათუ სრულიად გულგრილი გავხდი მათ მიმართ, არამედ ვერც კი მივხვდი, რატომ უნდა აეღელვებინა მათ ვინმე."

ნაბოკოვის ინტერვიუ ჟურნალ "პლეიბოისთან", 1964 წელი

 

თომას მანის, ბორის პასტერნაკისა და უილიამ ფოლკნერის შესახებ:

"ის, რომ, მაგალითად, მანის "სიკვდილი ვენეციაში", ან პასტერნაკის მედლოდრამატული და გულისგამაწვრილებელი ენით დაწერილი "ჟივაგო" ან ფოლკნერის ბანალური ქრონიკები შეიძლება "შედევრად", ან სულაც,  ჟურნალისტების ენაზე, "დიად წიგნად" მიიჩნეოდეს, ჩემთვის აბსურდული ბოდვაა, ისე, როგორც დაჰიპნოზებული ადამიანის სექსი სკამთან".

ინტერვიუ ნაბოკოვთან,  1965 წელი

 

უ. ჰ. ოდენისა და რობერტ ლოუელის შესახებ

"ჩემს ადაჯოში არსად ვაკეთებ ოდენის პაროდიას. ამდენად კარგად არ ვიცნობ მის პოეზიას. თუმცა, ვიცი მისი რამდენიმე თარგმანი და იმ სამწუხარო ცდომილებების შესახებ, ის რომ უშვებს. რობერტ ლოუელი, რა თქმა უნდა, დიდი ყალთაბანდია".

ინტერვიუ ნაბოკოვთან, 1969 წელი

 

ნიკალაი გოგოლის შესახებ:

"ვცდილობდი, მისგან არაფერი მესწავლა. ის, როგორც მასწავლებელი, საეჭვო და სახიფათოა. უარეს შემთხვევაში, ის, თავის უკრაინელ კოლეგებთან შედარებით, სრულიად უვარგისი მწერალია".

ინტერვიუ "პარიზ რევიუსთან", 1967 წელი

 

 

ერნესტ ჰემინგუეის შესახებ:

"ჰემინგუეის რაც შეეხება, პირველად 40-იან წლებში წავიკითხე, რაღაცა ეწერა ზარებზე, ყვერებზე და ხარებზე. მერე შემზიზღდა."

 საუბარი ნაბოკოვსა და ალფრედ ეპელს შორის, 1967 წელი

 

ფიოდორ დოსტოევსკის შესახებ:

"არარუსი მკითხველი ვერ აღიქვამს ორ რამეს: იმას, რომ ყველა რუსს არ უყვარს დოსტოევსკი ამერიკელებივით, და ის, რომ მისი მოყვარული რუსები მას მისტიკად მიიჩნევენ და არა არტისტად. ის იყო მოციქული, სენსაციონისტი ჟურნალისტი და იმპროვიზატორი მასხარა."

ინტერვიუ ჟურნალ "პლეიბოიში", 1964 წელი

ამავე რუბრიკაში
  კვირის პოპულარული